ព្យាយាមក្នុងការអធិដ្ឋាន និងចាំយាមក្នុងការអធិដ្ឋាន
អភ. ៦:១៨ ព្រមទាំងប្រើសេចក្តីអធិដ្ឋាន និងសេចក្តីអង្វរគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីអធិដ្ឋានដោយ វិញ្ញាណរាល់ពេលរាល់វេលា និងចាំយាមក្នុងសេចក្តីនោះឯង ដោយនូវគ្រប់ទាំងសេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន និងសេចក្តីទូលអង្វរឱ្យពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់ ។
ចាំយាមចូលក្នុងការអធិដ្ឋាន
នៅក្នុងអេភេសូរ ៦:១៨ ប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា យើងត្រូវអធិដ្ឋានរាល់ពេលរាល់វេលាដោយវិញ្ញាណ និងចាំយាមក្នុងសេចក្តីនោះឯង ដោយនូវគ្រប់ទាំងសេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន ។ យើងត្រូវការចាំយាម ប្រុងប្រៀបចំពោះការថែរក្សាជីវិតអធិដ្ឋានរបស់យើង។ ការអធិដ្ឋានត្រូវតែ ចាំយាម ។ យើងត្រូវបន្ថែមការចាំយាមដល់ការអធិដ្ឋានរបស់យើង។ បន្ទាប់ពីយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តអធិដ្ឋាន រឿងជាច្រើននឹងកើតឡើងដើម្បីមិនឱ្យយើងអធិដ្ឋាន ។ នេះជាមូលហេតុដែលយើងត្រូវចាំយាមក្នុងការអធិដ្ឋានរបស់យើង ដោយនូវគ្រប់ទាំងសេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន ។ ការចាំយាម មានន័យថាយើងនៅលើសមរភូមិ ។ ការប្រយុទ្ធកំពុងផ្ទុះឡើងហើយមានសត្រូវនៅជុំវិញយើង ។
ការអធិដ្ឋានឥតឈប់ឈរ និងអរព្រះគុណគ្រប់យ៉ាង ដែល
អនុញ្ញាតឱ្យយើងត្រូវស្ថិតនៅជាប់នឹងព្រះអម្ចាស់ជានិច្ច
អាថ៌កំបាំងដែលជាគន្លឹះដើម្បីរក្សាសេចក្តីអំណររបស់ព្រះអម្ចាស់ គឺការអធិដ្ឋាន និងអរព្រះគុណ។ ពេលយើងអធិដ្ឋានយើងកំពុងភ្លឺចិញ្ចាចនៅខាងក្នុង តែបើយើងអរព្រះគុណផងនោះយើងនឹងមានកម្លាំងចិត្តខាងក្នុង ។ ការអធិដ្ឋានអាចត្រូវបានប្រដូចទៅនឹងការភ្ជាប់ខ្សែភ្លើង រីឯការអរព្រះគុណគឺដើម្បីចាំងពន្លឺ ។ ពេលខ្លះ“ ខ្សែភ្លើង” របស់យើងត្រូវបានភ្ជាប់ ប៉ុន្តែវាហាក់ដូចជាយើងមិនមានប្រតិកម្មអ្វីទាំងអស់ ។ ពន្លឺមិនចែងចាំងទេ ប្រសិនបើមានតែការអធិដ្ឋានតែគ្មានការអរព្រះគុណ ។ ហេតុដូច្នេះ ហើយប្រសិនបើយើងចង់មានជីវិតដែលតែងតែភ្លឺ ដោយមិនភ្លឹបភ្លែតៗ យើងត្រូវអធិដ្ឋានដោយឥតឈប់ឈរ ហើយអរព្រះគុណគ្រប់យ៉ាង ។ យោងទៅតាមបទពិសោធរបស់យើង ប្រសិនបើយើងអធិដ្ឋាន ហើយក៏អព្រះគុណ សូម្បីតែមុនហ្នឹងយើងមិនបាននៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ក៏ដោយ យើងនឹងចូលទៅរកព្រះអម្ចាស់ដោយឯកឯង ហើយស្ថិតនៅជាប់នឹងទ្រង់ ។ ប្រសិនបើយើងចង់ចូលទៅក្នុង ហើយមិនចេញមកក្រៅ តែនៅខាងក្នុងគ្រប់ពេលវេលានោះ យើងត្រូវអធិដ្ឋានដោយមិនឈប់ឈរ និងអរព្រះគុណគ្រប់យ៉ាង ។
មិនថាជាជីវិតគ្រិស្ទានត្រឹមត្រូវ ជាជីវិតបទពិសោធនព្រះគ្រិស្ត ឬជីវិតក្រុមជំនុំនោះទេ គ្រប់ទាំងអស់បូករួមដោយការអរព្រះគុណគ្រប់យ៉ាង ។
ការអធិដ្ឋាន និងការអរព្រះគុណ ត្រូវជាបាទាខាងឯវិញ្ញាណរបស់គ្រិស្ទាន
ការអធិដ្ឋាន និងអរព្រះគុណ គឺដូចជាជើងទាំងពីររបស់យើង។ ជើងម្ខាងមិនអាចដើរដោយគ្មានជើងម្ខាងទៀតបានទេ ។ ការអធិដ្ឋានដោយគ្មានការព្រះអរគុណ នឹងមិនដំណើរការទេ ។ ការអរព្រះគុណដោយគ្មានការអធិដ្ឋានក៏មិនដំណើរការដែរ ។ ហេតុដូច្នេះ យើងត្រូវតែមិនត្រឹមតែអធិដ្ឋាន តែក៏ត្រូវអរព្រះគុណផងដែរ ហើយក៏យើងត្រូវអរព្រះគុណដោយការអធិដ្ឋានផងដែរ។ យើងត្រូវធ្វើទាំងពីរដំណាលគ្នា ។ វាមិនអីទេមួយណាមុន ។ ដរាបណាអ្នកមានទាំងពីរ អ្នកអាចដើរលើផ្លូវនៃជីវិតគ្រិស្ទានបានយ៉ាងរីករាយ ។
ការមិនឈប់ដកដង្ហើមរបស់យើងពិតជារូបភាព
នៃការអធិដ្ឋានឥតឈប់ឈររបស់យើង
តើយើងអាចអធិដ្ឋានដោយឥតឈប់ឈរបានដោយរបៀបណា? ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយរាល់បញ្ហាខាងវិញ្ញាណអាចត្រូវបានបញ្ជាក់ដោយការជាក់ស្តែងមួយ ។ យើងអរគុណព្រះអម្ចាស់ចំពោះរឿងនេះ។ នេះគឺជាព្រះចេស្តានៃការរៀបចំរបស់ព្រះ ។ នៅក្នុងការតែងតាំងរបស់ព្រះមានរឿងមួយដែលមិនឈប់ នោះគឺជាដកដង្ហើមរបស់យើង ការបរិភោគ ការផឹក និងការគេងរបស់យើង គឺមានភាពរអាក់រអួល មានតែការដកដង្ហើមប៉ុណ្ណោះដែលមិនអាក់រអួល។ នៅពេលការដកដង្ហើមឈប់ លទ្ធផលគឺស្លាប់។ នៅពេលអ្នកកំពុងញ៉ាំ ផឹក និងគេង អ្នកនៅតែអាចដកដង្ហើម ។ ដូច្នេះការមិនឈប់ដកដង្ហើមរបស់យើង ពិតជារូបភាពមួយនៃការអធិដ្ឋានដែលឥតឈប់ឈររបស់យើង។
ការអនុវត្តការអធិដ្ឋានឥតឈប់ឈរ
វាងាយស្រួលពន្យល់ពីការពិតទាក់ទងនឹងការអធិដ្ឋានដែលឥតឈប់ឈរ តែវាពិបាកណាស់ក្នុងការអនុវត្តវា ។ យើងអាចដកដង្ហើមបានជាបន្តបន្ទាប់ តែតើយើងអាចអធិដ្ឋានដោយឥតឈប់ឈរបានតាមរបៀបដែលយើងដកដង្ហើមយ៉ាងដូចម្តេច? ត្រូវហើយ ខ្ញុំបានរកឃើញថាការដកដង្ហើមគឺជាអាថ៌កំបាំងមួយនៅក្នុងនិស្សិយដែលសមហេតុផល ពីព្រោះវាជារឿងតែមួយគត់ក្នុងចំណោមរឿងអស្ចារ្យនៃជីវិតមនុស្សដែលមិនចេះឈប់ឈរ ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំមិនអាចយល់ពីរបៀបដែលយើងអាចអធិដ្ឋានដោយឥតឈប់ឈរបានដូចដែលយើងដកដង្ហើមនោះទេ ។
យើងត្រូវតែយល់និងដឹងថាយើងមានវិញ្ញាណមួយនៅក្នុងខ្លួនយើង ដែលជាសរីរាង្គដកដង្ហើមខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ។ មូលហេតុដែលយើងមិនចង់អធិដ្ឋាន ឬមិនអាចអធិដ្ឋានបានជាទូទៅគឺមិនប្រើវិញ្ញាណរបស់យើង ។ ការអធិស្ឋាន យើងត្រូវតែប្រើវិញ្ញាណរបស់យើង ។ នៅពេលណាដែលយើងប្រើវិញ្ញាណរបស់យើង យើងគឺមានភាពរស់រវើក ។ មុខងារដំបូងនៃវិញ្ញាណរបស់យើងគឺអធិដ្ឋាន ។ វិញ្ញាណរបស់អ្នកអធិដ្ឋានដោយស្វ័យប្រវត្តិ សូម្បីតែដោយគ្មានការជម្រុញពីអ្នក ។ ដូច្នេះដើម្បីអធិដ្ឋានដោយឥតឈប់ឈរ អ្នកមិនត្រូវរំខានសកម្មភាពវិញ្ញាណរបស់អ្នកឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញអ្នកត្រូវតែអនុញ្ញាតឱ្យវិញ្ញាណរបស់អ្នកធ្វើសកម្មភាពគ្រប់ពេលវេលា ។
សកម្មភាពរបស់វិញ្ញាណគឺ អធិដ្ឋានដល់ព្រះអម្ចាស់ ។ សូម្បីតែមិនបើកមាត់របស់ខ្ញុំ ដើម្បីធ្វើឱ្យមានសម្លេងក៏ដោយ ក៏វិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ “ដកដង្ហើម”ដោយស្វ័យប្រវត្តិនៅក្នុងខ្ញុំ មានការប្រកបជាមួយព្រះអម្ចាស់ដែរ ។ ពេលខ្លះខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ថាចុះខ្សោយ ។ នៅពេលនោះខ្ញុំត្រូវដកដង្ហើមវែងៗហើយស្រែកថា“ ឱព្រះអម្ចាស់យេស៊ូ!” ខ្ញុំប្រហែលជាមិនមានសម្លេង, ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែដកដង្ហើមនៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ ។ យើងទាំងអស់គ្នាគួរតែអនុវត្តការអធិដ្ឋានដែលស្តាប់មិនបាន ដោយឥតមានរំខាន ។
សែសិបឆ្នាំកន្លងមកហើយ ដោយសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ ខ្ញុំបានរៀនអនុវត្តការអធិដ្ឋានដោយហ្វឹកហាត់វិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំអាចនិយាយបានថា ខ្ញុំមានទម្លាប់ប្រើវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ។ ដូចជាការយើងដើរ នៅពេលជើងយើងធ្វើចលនា ដូច្នេះយើងអធិដ្ឋាននៅពេលវិញ្ញាណរបស់យើងមានចលនា ។ អាស្រ័យហេតុនេះយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវហ្វឹកហាត់វិញ្ញាណរបស់យើង ដើម្បីឱ្យវាអាចរស់រាន និងរឹងមាំ ។ អាថ៌កំបាំងនៃការស្នាក់នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ និងអំណរជីវិតរបស់ទ្រង់ គឺថាវិញ្ញាណរបស់យើងកំពុងរស់រាន ។ ដូចជាភ្នែករបស់យើងគឺជាសរីរាង្គមើលឃើញរបស់យើង អញ្ចឹងវិញ្ញាណរបស់យើងគឺជាសរីរាង្គអធិដ្ឋានរបស់យើង ។ មុខងារនៃភ្នែករបស់យើងគឺមើលឃើញ ហើយមុខងារនៃត្រចៀករបស់យើងគឺ ស្តាប់ ។ ដូចគ្នានេះដែរមុខងារនៃវិញ្ញាណរបស់យើងគឺ អធិដ្ឋាន ។ ព្រះបានបង្កើតវិញ្ញាណបែបនេះសម្រាប់យើង ។ ដូច្នេះយើងត្រូវហ្វឹកហាត់វិញ្ញាណរបស់យើងដើម្បីឱ្យវិញ្ញាណរបស់យើងរស់រាន ។
លើសពីនេះទៀត យើងត្រូវអនុវត្តធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដោយវិញ្ញាណ និងស្របតាមសកម្មភាពវិញ្ញាណរបស់យើង ។ ប្រសិនបើយើងមិនធ្វើចលនាទៅតាមសកម្មភាពវិញ្ញាណរបស់យើងទេ យើងនឹងអនុវត្តសាសនា ។ នៅពេលវិញ្ញាណរបស់យើងសកម្មនោះគឺ អធិដ្ឋាន ។ នៅពេលវិញ្ញាណរបស់យើងអសកម្មនោះគឺ សាសនា ។ សូម្បីតែពេលញ៉ាំ និងផឹកក៏ដោយ ក៏យើងត្រូវអនុវត្តនូវសកម្មភាពវិញ្ញាណដែរ ។ នៅពេលវិញ្ញាណរបស់យើងសកម្ម យើង អធិដ្ឋាន ។ នៅពេលដែលយើងរស់នៅ និងដើរនៅក្នុងសកម្មភាពវិញ្ញាណរបស់យើង យើងនឹងអធិដ្ឋានដោយឥតឈប់ឈរ ហើយដោយឯកឯងយើងនៅជាប់នឹងព្រះអម្ចាស់ ហើយអំណរនឹងទ្រង់ជាជីវិតរបស់យើង ។
ការអធិដ្ឋានបំពេញគោលបំណងរបស់ព្រះ
ការតមយ៉ាងពិតប្រាកដក្នុងការអធិដ្ឋានគឺបែបនេះ ពីព្រោះមនុស្សម្នាក់ស្រឡាញ់ព្រះរស់នៅចំពោះព្រះ ហើយប៉ះពាល់នឹងព្រះហរទ័យរបស់ព្រះ ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះនឹងដាក់បន្ទុកគាត់យ៉ាងខ្លាំងនូវរឿងមួយដែលព្រះចង់ធ្វើ ។ ទ្រង់នឹងក្លាយជាបន្ទុកដល់កម្រិតដែលគាត់មិនអាចបរិភោគ និងផឹកបាន។ បន្ទាប់មកគាត់នឹងតមដោយឯកឯង ហើយទៅចំពោះព្រះអធិដ្ឋាន ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ការអធិដ្ឋានបែបនេះនឹងសម្រេចគោលបំណងរបស់ព្រះ បណ្តេញអារក្ស និងនាំចូលនៃអំណាចរបស់ព្រះ ។